O Token Bus está definido polo estándar IEEE 802.4

O estandar IEEE 802.4 foi pensado como a solución o retardo que producían as colisións nas redes ethernet, xa que a outra solución, que sería unha res en anel, presentaría a desventaxa do cableado, posto que o cablear un edificio con lineas circulares é máis dídicil que facelo con lineas lonxitudinales. Desta maneira pensaron en aproveitar as ventaxas da topoloxía física bus coas ventaxas da topoloxía lóxica en anel.

En 1980 publicouse o estandar que define unha rede en bus por paso de testigo. O testigo é unha trama de control que informa do permiso que ten unha estación para usar os recursos da rede e que é creado pola estación maior. Ningunha estación pode trasmitir sin ter o testigo e cada estación ten un número asociado que o identifica.

O máis díficil do estandár é manter o anel lóxico, xa que éste debe ser capaz de resolver problemas como:

1. Tomar a decisión de qué estación debe xerar un testigo no caso de que se perda ou deteriore o testigo anterior.

2. Resolver conflictos provocados pola existencia de dous o mas testigos na rede, xerados por un
mal funcionamiento da rede nun momento determinado.

3. Determinar quen é a estación sucesora ou predecesora de cualquera estación da red.

4. Dar de baixa no anel unha estación que desea ser desconectada e informar á estación sucesora e predecesora de la situación.

5. Dar de alta no anel unha estación que solicita entrar na rede informando á estación sucesora e a predecesora da incorporación.

Por outra parte como o estandar IEEE 802.4 define protocolos libres de errores, o seu rendemento crece co número de estacións transmisoras ata que se agota o ancho de banda do medio de transmisión, esto fai que sea unha rede moi eficaz.

O Token Bus defínese un protocolo de aceso ó medio no que os nodos están conectados a un bus para comunicarse co resto, este bus consiste nun cable coaxial. Como está definido no estándar, consiste nun testigo (token), que vai pasando por todos os nodos, e solamente ten permiso para transmitir o nodo que teña o testigo. De ahí o nome de token bus.
As características máis importantes do token bus son:
– Ten unha topografía en bus (configuración en bus física), pero unha topoloxía en anel. As estacións están conectadas a un bus común pero funcionan como se estiveran conectadas en anel.
-Todas as estacións ou nodos conocen a identidade dos nodos seguinte e anterior. O último nodo conoce a dirección do primero e do anterior, así como o primeiro nodo conoce a direción do último e de seu sucesor.
-A estación que ten o testigo ou token ten o control sobre o medio e pode transmitir información a outro nodo.
-Cada estación ten un receptor e un transmisor que fai a función de repetidor da sinal para a siguinte estación do anel lóxico.
– Non existen colisiones.
-Todas as estacións ten igual probabilidade de envio.
-É un protocolo eficaz na producción en serie.

O funcionamento do token bus é o seguinte: o testigo pasa dun nodo o seguinte seguindo o orden do anel lóxico. Os nodos fora do anel non reciben testigo. Sempre existe un testigo ou token, no cal as estacións da rede van pasando no orden no que no que están conectadas. Solamente un único nodo pode transmitir nun momento dado e éste é o que ten o testigo. O testigo usase durante un tempo pa transmitir, pasandó o seu veciño lóxico para manter o anel.
Se o nodo non tivera que enviar ningun dato, o testigo é inmediatamente pasado o seu nodo sucesor. A idea de anel lóxico usase para que calquera ruptura do anel non desactive a rede completa. É necesario que un protocolo notifique as desconexións ou adhesións o anel lóxico

Físicamente os nodos están conectados a un cable coaxial de 75 Ω como o que se usa na  TV, e utilizanse tres tipos de modulacións analóxicas:
1. Modulación por desplazamento de frecuencia continua (FSK).
2. Modulación por desplazamento de frecuencia coherente (FSK).
3. Modulación por desplazamento de fase de amplitud modulada (PSK).

A velocidade de transmisión neste protocolo é de 1’5 e 10 Mbps, e utiliza un formato de trama que se pode definir da seguinte maneira:
-Preámbulo: utilizase para sincronizar o reloxo do receptor
-Byte delimitador de inicio: marca o inicio da trama.
-Control da trama: byte que indica se a trama é de datos ou de control.
a)Trama de datos: leva o nivel de prioridade e o acuse do recibo (ACK).
b)Trama de contro: encargase de indicar o paso do testigo e tamen do mantemento do anel (Adhesión ou eliminación de nodos)
-Direción destino e orixe: 2 ou 6 bytes, indica hacia quen ou desde que se envía a trama. O Token Ring utiliza algo parecido.
-Datos: Ata 8182 bytes se as direcións son de 2 bytes e ata 8174 se son de 6 bytes.
-Código de Redundancia (CRC): 4 bytes que corresponden a unha suma de verficación (Checksum) para comprobar que chegou a trama en bo estado.

O funcionamento do protocolo Token bus de nivel MAC consiste no seguinte, no comezo do anel, o nodo con direción máis alta pode enviar a primeira trama, e máis tarde envía o testigo a direción do nodo seguinte, asi o testigo vai pasando das direcións máis altas as máis baixas. Ademáis definense prioridades de tráfico: 0,2,4e 6; sendo 0 a máis baixa. Cando o testigo chega a un nodo, comprobase se a prioridade 6 ten datos para enviar, do contrario, pasase a prioridade 4 e comprobase,e asi sucesivamente ata chegar o nivel 0, ou ata que expire o tempo do testigo.

A eficiencia deste protocolo midese coa seguinte fórmula: Rendemento_{TB}\thickapprox {1 \over {1 + {a \over n}}}
Donde: a=PROP/TRANSP + TRANST. e: PROP: suma de todos os tempos de propagación e depende da ordenación dos nodos. TRANSP: tempo de transmisión dun paquete.

Outro punto importante a hora de estudar este protocolo son as vantaxes e as desvantaxes.
Vantaxes:
o Asegura máis equidad entre nodos.
o Pode enviar tramas máis cortas.
o Ten un sistema de prioridades.
o Bo rendemento e eficiencia cando posue alta carga (velocidade da rede).
Desvantaxes:
o Necesita o uso de modems.
o Ten un alto retardo cando posue unha carga baixa (velocidade da rede).
o Non debe usarse con fibra óptica.

O Token bus utilizase principalmente en aplicación industriales e foi moi apoiado por GM, aínda que actualmente atopase en desuso.

1- Enchufamos o router.

2- Reseteamos: Para eso presionamos o botón durante 5 segundos.

3-Comprobamos que o ordenador poida ver o router fancendo ping 192.168.1.253 e ping 192.168.5.254

4-Despois poñemos no navegador http://192.168.1.253 e levanos a esta pantalla:

nesta pagina poñense as dirección ip para a wifi e para a rede de área local e gardanse os cambios.

5-Entramos en ddns e seleccionamos disable.

6-Despois configuramos a wifi para eso entramos en wireless onde salirá esta pantalla:

Onde lle poñemos o nome a rede wifi e ademais eleximos o modo mixed.

7-Despois configuramos a seguridade da wifi onde eleximos como seguridade wpa2 personal.

8-Despois para que toda a clase poida entrar activamos o «remote management»  indo a administración/management.

9-E por último para asegurar a seguridade da rede activamos o firewall como comprobamos na seguinte pantalla:

Ano de aparición, breve historia; Topoloxía; Niveis e Protocolos

O principio a rede telefónica era para ofrecer telefonía, pero a partires dos anos 90 generalizouse a súa utilización para o envío de fases ou a interconexión de ordenadores, sobre todo mediante Internet. Co tempo os 56 kbps sobre a RTB (Rede Telefónica Básica), e os 64 ou 128 Kbps sobre a RDSI (Rede Dixital de Servizos Integrados), fixeronse insuficientes para que a maior parte dos usuarios de Internet poideran disfrutar dos servizos e contidos multimedia que precisaban un gran ancho de banda.
As operadoras querían atopar unha forma para aproveitar as inversión realizadas no bucle de abonado telefónico e o mesmo tempo eliminar o cuello de botella que facía díficil a conexión a Internet. E por fin en 1989, Joe Leichleder ,traballador da empresa Bellcore, inventa a solución para poder disfrutar dos servizos interactivos e multimedia, o ADSL. Aínda que ata 1997 non empeza a utilizarse en Estados Unidos, e a súa expansión esperaría ata 1999, ano no que en España, da man de Telefónica( aínda que o ADSL a España chegou da man de Terra), e convértendose no primeiro país europeo, lanza o ADSL como medio para traer a tarifa plana 24 horas. Como ocorre sempre, despois outras empresas seguiron o exemplo e lanzaron a súa tarifa plana, Retevisión, Wanadoo, Inicia, Arrakis, Ya.com…

ADSL son as siglas de (Asymmetric Digital Subscriber Line) ou en galego tecnoloxía de línea de abonado dixital asimétrica. Esta línea ten unha topoloxía punto a punto. O servizo ADSL conocese xeralmente pola velocidade máxima especificada no protocolo de transporte utilizado, que segundo os estandares vixentes, é sempre ATM. Este protocolo ocupase de que a velocidade de ADSL sexa de 512 Kbps, 1 Mbps ou outra que non supere a velocidade máxima establecida por ese protocola para cada servizo en cuestión.

-Empresas e organizacións relacionadas
Empresas relacionadas co ADSL aqui en España serian movistar, vodafone, orange, jazztell entre outras moitas empresas extendidas pola peninsula noutros paises estan outras compañias como British Telecom , France Telecom ou NTT (Nippon Telegraph and Telephone) en Xapón
Situación actual, estándares actuais
A situacion actual do ADSL esta empezando a caer debido o seu gran competidor que e a fibra optica. As principais razons son:
– Mais velocidade: o ADSL pode ofrecer unha velocidade maxima de 24 Mbps mentres que a fibra supera esa cifra con creces como e o caso de R cos seus 100 Mbps que ofrecia pa empresas.
– Velocidade simetrica: a fibra promete a mesma velocidade de subida ca de baixada ainda que non sempre se cumpre.
-Mesma velocidade independiente da ubicacion: a velocidade do ADSL descendia a media que aumentaba a distancia do domicilio a centralita mentres que a fibra non lle pasa
-Mellor oferta de servizos conxuntos: nos paquetes incluese telefono, ADSL e television, este ultimo servizo leva unha parte do ancho de banda sobre uns 3 Mbps, o cal, repercute na calidade do servizo hacia o  consumidor, mentres que na fibra a television non produce interferencias e non afecta o servizo de Internet.
O estándar do ADSL e o ANSI T1.413
Co ADSL  podense conseguir velocidades descendentes (da central ata o usuario) de 1,5 Mbit/s sobre distancias de 5 a 6 Km que chegan ata los 9 Mbit/s. se a distancia se reduce a 3 Km (moi próxima aos 10 Mbit/s dunha LAN Ethernet), e ascendentes (do usuario ata a central) de 16 a 640 Kbit/s, sobre os mismos tramos. Estas distancias resultan adecuadas pa cubrir o 95% dos abonados.

Comparacion de velocidade entre os distintos paises
Xapon debido a sua densidade da poboacion e a sua posicion economica favorece a sua posicion como lider mundial no acceso a banda ancha con conexion medias de hasta 61 megas. No segundo lugar atopase Corea do Sur, a cal, ten un proyecto pa que todos os fogares dispoñan de conexion de ADSL de 1.000 Mbps. No cal estima invertir cerca de 21.000 millons de  euros.
EEUU, cuna e pulmon dos servizos de Internet queda en postos moi alonxados da cabeza cuns 4.8 Mbps de media. A velocidade media en Peru e de 2 Mbps
En europa por exemplo Francia ofrece unha media de mais de 17 Mbps de media,  Portugal cos seus 8 Mbps ou Reino que supera por pouco os 2 Mbps, sen embargo a velocidade media en España e duns 5 Mbps.
Por outro lado, o programa “Axenda Cultural” estipula que pa 2020 todos os ciudadanos europeos deberian ter unha conexion de banda ancha de 30 Mbps.
.

Bibliografia:

http://www.elpais.com/comunes/2005/guia_adsl/historia.html
http://www.internautas.org/NOTICIAS/DIC98/ADSL.htm
http://www.monografias.com/trabajos62/adsl/adsl.shtml
http://es.wikipedia.org/wiki/ADSL

http://es.kioskea.net/forum/affich-12986-problemas-para-la-conexion-a-adsl

http://personal.auna.com/angelesarauz1/mat_tel/VelocidadADSL.pdf
http://network.allfaq.org/ES/t/13393.aspx
http://adsl.interbusca.com/que-es-adsl.html
http://www.adslzone.net/adsl_caracteristicas.html

Hoxe en día na nosa sociedade é primoldial o manexo e divulgación da información. Cada vez son máis as persoas que sen pertencer ó mundo da computación se ven obrigados a manexar e transmitir información por medio de redes informáticas.

As preguntas agora serían: ¿como chega esa información o seu destino?,¿que pasaría se esa información non chegase?. Realmente o emisor e o receptor deberían comprobar que os datos chegarán adecuadamente. Para iso terían que comprobar que os datos tiveran un formato claro e eficiente, e verificar os servizos que se precisan coma: os protocolos de tradución de formatos, códigos e sintaxe entre a computadora emisora e a receptora.

Realmente existen poucos usuarios que sepan como conseguir verificar que toda esa información sea transferida correctamente e aqui é ónde cobra importancia o Modelo de Referencia de Interconexión de Sistemas Abertos. Este modelo encárgase de permitir que as computadoras se interconecten e se interoperen,( dous sistemas son interoperables se poden traballar conxuntamente dunha forma automática, sen esforzo por parte do usuario),esto conseguese grazas as regras preestablecidas que deben cumprirse nivel a nivel para lograr o concepto InternetWorking,(chamaselle asi a idea de sistemas abertos que é onde as comportas teñen lugar cubrindo dende os niveles máis baixos de conectividade ata os esquemas de conversión de protocolos que requiren un alto grao de integración).

A maioría das veces cando queremos describir a estructura e a función dos protocolos de comunicacións recurrimos ó modelo proposto pola ISO (Internacional Standars Organitation).

Pero antes falemos un pouco da historia. Nos anos 60 e 70 crearonse moitas tecnoloxías de redes, e cada unha estaba basada nun diseño de hardware, estes sistemas construíanse dunha soa peza, tamén chamada arquitectura monolítica, esto implicaba que os diseñadores tiñan que ocuparse de todos e cada un dos elementos involucrados no proceso. Supoñamos que os elementos forman unha cadea de trasmisión con varias partes: os protocolos software e hardware usados na comunicación; os programas de aplicación que realizaban a comunicación, e a interface home-máquina que permite que a persoa utilice a rede. Realmente era pouco práctico porque calquera cambio podía alterar todos os seus elementos.

Ó redor dos 70 creouse o deseño orixinal do Departamento de Defensa Americano, aínda que máis ou menos é o que se segue a utilizar, este deseño dispoñía de catro capas:

-Unha capa física ou acceso de rede, era a encargada do envío da información sobre o sistema hardware utilizado en cada caso, e empregabase un protocolo distinto segundo o tipo de rede física.

-Unha capa de rede ou capa Internet,era a encargada de enviar os datos a través das distitas redes que poden conectar unha máquina orixe coa de destino da información.

-Unha capa de transporte, era a que controlaba: o establecemento e a fin da conexión, o control de fluxo de datos, retransmisión de datos perdidos, e outros detalles da transmisión entre dous sistemas.

-Unha capa de aplicación, estaba composta polos protocolos que serven directamente ós programas de usuario.

Despois en 1978 respondendo a teoría xeral de deseñar o hardware por módulos e software por capas a organización ISO, antes mencionada, propuxo un modelo de comunicacións para redes á q chamaron «The reference model of Open Systems Interconnection» , que é a sigla inglesa para “interconexión de sistemas abertos”, que coloquialmente é coñecido como modelo OSI.

O modelo OSI nace da necesidade de uniformizar os elementos que participan na solución ó problema da comunicación entre equipos de cómputo de diferentes fabricantes que presentan diferenzas en: procesadores centrais, velocidade, memoria, dispositivos de almacenamento, interfaces de comunicacións, códigos de carácteres, sistemas operativos. Estas diferenzas dificultan a solución o problema da comunicación entre computadoras.

Realmente o modelo OSI é un lineamento funcional para tareas de comunicacións , isto significa que non especifica un estándar de comunicacións para a comunicación; pero sen embargo moitos estándares e protocolos cumpren con estos lineamentos.A súa filosofía está baseada na descomposición da funcionalidade da cadea de tranmisión en diversos módulos, na que a interface cos adyacentes estea estandarizada. Esta filosofía presenta unha dobre vantaxe: o cambio do módulo non afecta necesariamente a totalidade da cadea, e ademais pode existir unha certa interoperabilidade entre diversos productos de diferentes fabricantes tanto de software como de hardware, xa que os límites e as interfaces están perfectamente definidas.

O modelo OSI consta dunha estructura multinivel, trátase de que cada nivel se dedique a resolver unha parte do problema de comunicación, ou o que é igual, cada nivel ten unha función especifica; o mesmo tempo os niveis superiores utilizan os servizos dos niveis inferiores e cada nivel comunicase co seu similar na computadora receptora enviando un mensaje a través dos niveis inferiores na mesma computadora. É o nivel N utiliza os servizos do nivel N-1 e proporcionalle servizos o nivel N+1. Ademais en cada nivel incorporase un mensaje en formato de control chamado encabezado, este elemento de control permite que un nivel da computadora receptora se entere de que o seu similar na computadora emisora está mandandolle información. A incorporación de encabezados os mensaxes provoca que as mensaxes sexan máis voluminosas a hora de envialos, xa que igual que na computadora emisora se añaden os encabezados na computadora receptora os distitos niveis se encargan de eliminalos, para que o usuario só reciba a información enviada inicialmente.

O modelo OSI está constituido por 7 capas que definen as funcións dos protocolos de comunicacións. Cada capa representa unha función realizada cando os datos son transferidos entre aplicacións cooperativas a través dunha rede intermedia.

Os niveis do modelo OSI pódese representar como unha pila, na que cada capa reposa sobre a anterior,a esta representación soe chamarse pila de protocolos.Os distintos niveis son:

–Aplicación: Proporciona servizos ó ususario do modelo OSI.

-Presentación: Traduce o formato e asigna unha sintaxis ós datos para transmitilos

na rede.

-Sesión: Encargase de proveer os servizos utilizados para á organización e sincronización do diálogo

entre usuarios e o manejo e intercambio de datos.

-Transporte: Este nivel actúa como un puente entre os tres niveles inferiores totalmente orientados as comunicacións e os tres niveles superiores totalmente orientados ó procesamento. Ademáis,garantiza unha entrega confiable da información.

-Rede: Este nivel define o enrutamento e o envío de paquetes entre redes. É decir encárgase de establecer, manter e finalizar as conexións.

-Enlace de datos: Este nivel facilita a transmisión de bloques de datos entre duas estacións de rede. É decir ,organiza os uns e os ceros do Nivel Físico en formatos ou grupos lóxicos de información.

-Físico: Define o medio de comunicación utilizado para a transferencia da información, dispón do control de este medio e especifica bits de control.

Está información é un breve resumo entre os apuntes da clase e varias páxinas de Internet nas que sen duda pode ampliar máis información sobre o modelo OSI:

http://elsitiodetelecomunicaciones.iespana.es/modelo_osi.htm

http://es.wikitel.info/wiki/OSI

http://www.textoscientificos.com/redes/tcp-ip/comparacion-modelo-osi

http://www.ilustrados.com/publicaciones/EpyFyuVkZZfOjDVDQL.php

http://www.zator.com/Hardware/H12_2.htm

1ºPulsar en Dispositivos o apartado de Instalar <<Guest Additions>>

2ºAbrese o terminal e teclease :  «cd / media /V»

3ºDespois tecleamos:  «cd VBOXADDITIONS_3.2.8_64453/»

4ºIntroducimos:  «sudo sh ./VBoxLinuxAdditions-x86.run »

5ºCando acabe de instalar reniciase a máquina virtual

Primeiro un mapa cronolóxico para ver rápidamente a evolución das redes:

» 1844 Nace a TELEGRAFÍA (Samuel Morse)
» 1861 Primeira Rede Telegráfica en EUA
» 1866 Primeira rede telegráfica EUA-Inglaterra
» 1876 Nace a TELEFONÍA (Alexander Graham Bell)
» 1878 Primeira rede telefónica local en New Haven, EUA
» 1892 Primeira rede telefónica entre New York-Chicago
» 1897 Primeira rede telefónica nacional en EUA
» 1898 Nace a comunicación inalámbrica (Marconi)
» 1915 Nace a radiodifusión en AM
» 1918 Primeira estación AM (KDKA en Pittsburgh)
» 1923-1938 Nace a televisón
» 1937 Primeira rede de televisión (BBC de Londres)
» 1941 Primeira estación en FM (WKCR en Univ. de Columbia)
» 1950 Primeirra rede de microondas
» 1960s Primeiras redes vía satélite
» 1969 Primeira rede de Supercomputadoras, ARPANET, Advanced Research Project Agency del Deparatamento de Defensa, se unen 4 universidades, UCLA, UCSB, SRI y la Universidad de UTAH. Los primeros 4 nodos de Internet.
» 1980s Primeiras redes de computadoras personales (Ethernet, Token Ring, Arcnet)
» 1981 Nacen as primeiras redes de telefonía celular
» 1997 Nacen as primeiras redes de DTH (Television Directa al Hogar)

Continuemos cunha breve introducción sobre os inicios das redes:

Inicialmente, cada rede de telecomunicacións foi  diseñada para diferentes servicios:
-Rede telefónica: Deseñada para a transmisión de voz e a comunicación entre personas
-Redes de datos: Deseñada para a transmisión de datos e a comunicación entre ordenadores
-Redes de distribución:Deseñada para a transmisión de imágenes de televisi

Despois evolucionouse dunha tecnoloxía analóxica a unha tecnoloxía dixital:

-En 1959 pensouse nunha integración destas redes; pero non se levou a cabo ningunha acción para dispoñer da tecnoloxía necesaria, xa que os usuarios non demandaban a integración dos servicios.

-En 1972 chegou a Red Digital de Servicios Integrados: Utilizanse os mesmos conmutadores e camiños dixitais para establecer as conexións dos diferentes servizos.

Agora que chegamos o momento no que as persoas empezan a demandar a mellora das redes metamosnos máis profundamente nas redes orientadas a informática.

Empecemos por unha definición de redes informáticas: son os sistemas tecnolóxicos de comunicación máis aceptados polos consumidores informáticos a nivel mundial, ó punto que xa se usan de forma inalámbrica e incluso en fogares.

O principio as redes serviron para compartir información nun servidor (mainframe) con terminales que se consideraban máquinas tontas. Daquelas cada fabricante posuía un sistema de conexión propioe non era compatible cos demais.

Coa aparición do PC acelerouse o crecemento das redes, xa que se fixo máis barato compartir infomación e asi naceron as redes LAN (redes de área local).As primeiras redes comerciales utilizaban o protocolo Arcnet(Attached Resource Computer Network) que foi desarrollado por Datapoint Corporation ó redor de 1980; esta rede utilizaba cables coaxiales e conexións de 2.5 Mbps, que se consideraba alta velocidad, posto que os usuarios estaban acostumbrados a compartir información vía puerto paralelo que era moi lento.

Despois surxiu o protocolo Ethernet con velocidades de 10 Mbps, aínda que era menos seguro que Arcnet, posto que a información podía chegarlle a outro usuario.Co tempo apareceron as loitas por mellorar e quedarse co mercado, ata que a organización OSI (Open System Interconect) puxo orden y homologou os criterios para evitar os fallos de conectividad e asi comenzaron a darse as primeiras conexiones entre redes. Como as conexións a Internet eran moi poucas, as empresas conectaban as oficinas por medio dun enlace dedicado nunha línea telefónica, de ahí naceron os ruteadores, que trataba de comunicar as redes locales e traducir os datos o lenguaxe que falaban os operadores telefónicos. Estos equipos comenzaron a ter maiores capacidades e determinaban qué hacer e a ónde enviar os paquetes de información.

Agora empezarei coa clasificación das redes:

• Por alcance:
  • (PAN) Rede de área persoal
    
  • (LAN) Rede de área local
  • (CAN) Rede de área de campus
  • (MAN) Rede de área metropolitana
  • (WAN) Rede de área amplia
  • (SPL) Rede área simple
  • (SAN) Rede de área de almacenamento

• Por método de  conexión:
  • Medios guiados: cable coaxial, cable de par trenzado, fibra óptica e outros tipos de cables.
  • Medios non guiados: radio, infrarrojos, microondas, láse y otras redes inalambricas.

• Por relación funcional:
  • Cliente-servidor
  • Igual-a Igual (p2p)

• Por topoloxía de rede:
  • Rede en bus
  • Rede en estrela
  • Rede en anel ou doble anel
  • Rede en malla ou totalmente conexa
  • Rede en árbore
    
  • Red mixta (cualquier combinación de las anteriores)

• Pola direción dos datos ou tipos de transmisión
  • Simplex (unidireccionales): un equipo de transmisión de datos transmite y otro recibe.
  • Half-Duplex (bidireccionales): sólo un equipo transmite a  vez. También se chama Semi-Duplex
  • Full-Duplex (bidireccionales): ambos pueden transmitir y recibir a la vez una misma información.